Συνέντευξη με τον Ιάσων Bitter- Κουρούνη
Συνέντευξη στον Ιάσων Bitter-Κουρούνη
Από τον Βασίλη Χάγιο
«ΛΟΥΛΟΥ»… ένα έργο του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ, που παίζεται από τις 28 Νοεμβρίου στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα», κάθε Τετάρτη στις 19.00 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00.
Με αφορμή την παράσταση, συζητήσαμε με τον ταλαντούχο ηθοποιό Ιάσων Bitter-Κουρούνη, για το έργο, τον ρόλο του, αλλά και για τη συνεργασία του με τη σκηνοθέτη της παράστασης Λίλλυ Μελεμέ.
.jpg)
Σας βρίσκουμε στη θεατρική παράσταση «Λούλου» του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Μιλήστε μας για το έργο, αλλά και για τη συνεργασία σας με τη σκηνοθέτη της παράστασης.
Ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τον Βέντεκιντ το 2008, όταν είδα στο θέατρο “Το Ξύπνημα της Άνοιξης” με τον Παπαχρόνη. Με ενθουσίασε τόσο πολύ το έργο, που την επόμενη μέρα το βρήκα και το διάβασα. Τη “Λούλου” όμως δεν την ήξερα μέχρι που μου την πρότεινε η Λίλλυ Μελεμέ. Για άλλη μια φορά με μάγεψε αυτό το πάντρεμα φάρσας και τραγωδίας, που φέρνει στο φως τόσο αιχμηρές αλήθειες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που ο συγγραφέας αποκάλεσε το έργο του «Μια Τραγωδία Τεράτων». Τη Λίλλυ τη γνώριζα ήδη από τη σχολή, αν και δεν ήμουν μαθητής της. Στην αρχή είχα το άγχος του πρωτάρη, αλλά η Λίλλυ με καθησύχασε ήδη από την πρώτη μας συνάντηση, λέγοντάς μου: «Θέλω θάρρος, θέλω γενναία λάθη». Έτσι το μόνο που έμενε ήταν η δουλειά.
Η «Λούλου» θα λέγαμε ότι είναι μια προσωποποίηση της σεξουαλικότητας και του ερωτικού ενστίκτου. Καταφέρνει να χειραγωγεί άντρες και γυναίκες με τα πολλαπλά πρόσωπά της. Πιστεύετε ότι σήμερα υπάρχουν γυναίκες σαν τη «Λούλου»; Θεωρείτε ότι είναι επίκαιρο το συγκεκριμένο έργο; Αν ναι, ποια στοιχεία το καθιστούν επίκαιρο;
Κατά την άποψή μου, η «Λούλου» δεν είναι μια «γυναίκα- αράχνη» που αλλάζει προσωπεία κατά βούληση για να χειραγωγήσει άντρες και γυναίκες,· η ίδια μάλιστα λέει «δεν ξέρω ποια είμαι». Η «Λούλου» είναι ένας λευκός καμβάς, στον οποίο ο καθένας βάζει τα δικά του ερωτικά ιδεώδη και πρότυπα. Όταν δηλώνει «το όνομά μου είναι Λούλου», ο Σβαρτς της απαντάει «εγώ θα σε λέω Εύα». Η «Λούλου» είναι ένα παιδί, και από παιδί την έχουν μάθει να ζει τη ζωή στο μέγιστο με κάθε τρόπο. Έτσι, κάθε προσωπείο που της δίνεται, η «Λούλου» το χρησιμοποιεί για να χειραγωγήσει τους γύρω της προκειμένου να ζήσει για την απόλαυση, αλλά αν δεν ξέρεις ποιος είσαι, τότε πώς να βρεις τι είναι η απόλαυση για σένα; Η «Λούλου» εν τέλει ψάχνει κάτι που δεν ξέρει καν τι είναι, και εκεί έγκειται η τραγικότητά της. Με αυτή τη σκοπιά δε θα μιλούσα μόνο για γυναίκες, σαν τη «Λούλου», αλλά ανθρώπους. Όλοι μας προσπαθούμε να βρούμε αυτό που θέλουμε από τη ζωή, καταπατώντας ή και αγνοώντας αυτό που είμαστε. Δεν είναι αυτό επίκαιρο;
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στη παράσταση.
Στην παράσταση παίζουμε με το στοιχείο της αλλαγής, της μεταμόρφωσης, έτσι αρκετοί από εμάς έχουμε δύο ή και περισσότερους ρόλους. Στη δική μου περίπτωση είναι τέσσερις χαρακτήρες που, ενώ δεν εμπλέκονται άμεσα στη δράση, συνθέτουν αυτό το αλλόκοτο σύμπαν της «Λούλου». Αυτοί ανήκουν σε κάθε κοινωνική τάξη, από το χαμηλότερο υπηρέτη μέχρι την ξεπεσμένη αριστοκρατία.
Από το κείμενο του έργου, τι σας άρεσε;
Ο Βέντεκιντ γράφει μια τραγωδία τεράτων και ακολουθεί τους κανόνες της τραγωδίας, κάθε χαρακτήρας διαπράττει τη δική του προσωπική ύβρη και αντιμετωπίζει αργά ή γρήγορα τις λογικές συνέπειες των πράξεών του. Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας δανείζεται από τον κόσμο του τσίρκου που τόσο τον γοήτευε, την τερατώδη ακρότητα ενός κλόουν. Κάθε χαρακτήρας, έχει το μέγεθος του τραγικού ήρωα και την ελαφρότητα του κλόουν.
Το κοινό πως ανταποκρίνεται κατά τη διάρκεια της παράστασης; Αρέσει η «Λούλου»; Υπάρχουν θεατές που έχουν έρθει και δεύτερη και τρίτη φορά να δουν την παράσταση;
Είναι ακόμα νωρίς για να ξέρει κανείς πως πάει μια παράσταση, άλλωστε το υλικό όποιο και να είναι, αλλάζει όταν συναντά το κοινό. Το κοινό δείχνει αρκετά ζεστό και παρακολουθεί με ενδιαφέρον.
Κατάγεστε από τη Γαλλία. Πόσο δύσκολο ήταν να μάθετε την Ελληνική γλώσσα;
Γεννήθηκα στη Γαλλία, αλλά μεγάλωσα στην Ελλάδα. Τα Ελληνικά τα έμαθα ταυτόχρονα με τα Γαλλικά.
Στις 13 Νοεμβρίου έγινε τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία, από τσιχαντιστές. Τραγικός απολογισμός από την επίθεση στο Παρίσι:129 νεκροί και 352 τραυματίες… Πείτε μας την άποψή σας για το τραγικό αυτό γεγονός.
Μετά τις 13 Νοεμβρίου άλλαξε η πραγματικότητά μας. Αυτό το ιδανικό ασφάλειας και ειρήνης της Ευρωπαϊκής Ένωσης χτυπήθηκε. Η νίκη του Εθνικού Μετώπου στις πρόσφατες τοπικές εκλογές της Γαλλίας, είναι ένδειξη του κινδύνου να αφήσουμε το φόβο να μας κυβερνήσει. Τρέμω μια τέτοια Ευρώπη. Ελπίζω όμως από αυτά τα τραγικά γεγονότα να συνειδητοποιήσουμε περισσότερο τι είναι αυτό που κάνει τόσους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τη χώρα τους, να δείξουμε αλληλεγγύη σε αυτούς και να κάνουμε ότι χρειάζεται για να αντιμετωπίσουμε το Ισλαμικό Κράτος.
Ποια είναι τα θεατρικά σας όνειρα;
Πολλά, αλλά άμα βγάλω τους ρόλους που θα ήθελα να δουλέψω ή τους σκηνοθέτες με τους οποίους θα ήθελα να συνεργαστώ, θα μου έμενε το όνειρο να ανήκω σε μια ομάδα με κοινό όραμα κώδικα και πειθαρχεία.
Ο χώρος της τηλεόρασης σας ενδιαφέρει; Σας έχει γίνει κάποια πρόταση;
Πρόταση δεν μου έχει γίνει και ομολογώ πως ο χώρος της τηλεόρασης μου είναι κάτι τελείως άγνωστο. Φαντάζομαι πως εάν μου προτείνονταν κάτι ενδιαφέρων που να με εκφράζει και που να αποτελεί πρόκληση για μένα, θα το σκεφτόμουν σοβαρά.
Πείτε μου κάτι που σας δίνει αισιοδοξία και δύναμη στην καθημερινότητα σας.
Κάθε μέρα που ξυπνάω. Κάθε μέρα που είμαι εδώ, έτοιμος να ζήσω.
Αν σας ζητούσαν να γράψετε ένα σύνθημα σε έναν τοίχο, ποιο θα ήταν αυτό;
«Το σημαντικό δεν είναι αυτό που είσαι αλλά αυτό που επέλεξες να γίνεις».
Τα προσεχή σας σχέδια;
Για τις Γιορτές με την ομάδα «Patari Project» σε παραγωγή του θεάτρου «Πόρτα» με την Κατερίνα Πατσιάνη και την Ελένη Βλαχοπούλου θα είμαστε στο «Christmas Factory» με την θεατροπαιδαγωγική παράσταση «Ο Μπαλ στον αέρα» σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου στις 28\12 στις 14.00 και 29\12 στις 12.00. Επίσης, είμαι και σε μια χοροθεατρική ομάδα αποφοίτων της δραματικής σχολής «Αρχή» υπό την καθοδήγηση του Πάρη Μαντόπουλου και δουλεύουμε πάνω στην «Τρικυμία του Shakespeare».
