Συνέντευξη με το Χρήστο Καπενή
Συνέντευξη στον Χρήστο Καπενή
Από τον Βασίλη Χάγιο
«ΛΟΥΛΟΥ»… ένα έργο του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία ΛίλλυςΜελεμέ, που παίζεται από τις 28 Νοεμβρίου στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα», κάθε Τετάρτη στις 19.00 και κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 21.00. Με αφορμή την παράσταση, συζητήσαμε με τον ταλαντούχο ηθοποιό Χρήστο Καπενή, για το έργο, τον ρόλο του, για τη συνεργασία του με τη σκηνοθέτη της παράστασης ΛίλλυΜελεμέκαθώς και για τα προσεχή του σχέδια.
Σας βρίσκουμε στη θεατρική παράσταση «Λούλου» του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Μιλήστε μας για το έργο, αλλά και για τη συνεργασία σας με τη σκηνοθέτη της παράστασης.
Το έργο είναι ένα ένα σκοτεινό παραμύθι. Ένα παράξενο μείγμα κωμωδίας και τραγωδίας ανθρώπων-τεράτων. Ένα υπαρξιακό έργο για τον Άνθρωπο. Το έργο του Φ.Βέντεκιντ φέρνει στην επιφάνεια τα ταπεινά και ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου, τα σκοτεινά μέρη της ψυχής του, την διαρκή ανάγκη του ανθρώπου για επιβίωση και το πως αυτή η ανάγκη μεταμορφώνει τους ήρωες, μιλάει για την σκληρή πλευρά του έρωτα, του πάθους και του πόθου. Η συνεργασία μου με τη Λίλλυ Μελεμέ, που σκηνοθετεί την παράσταση, ήταν ξεχωριστή, εμπνευσμένη και άκρως δημιουργική. Η Λίλλυ έχει μεγάλη αγάπη και πώρωση για αυτό που κάνει και αυτό το μεταδίδει και στους ηθοποιούς της. Εμπνέει τον ηθοποιό και εμπνέεται από αυτόν. Δημιουργεί με τον δικό της μοναδικό τρόπο, κόσμους μαγικούς, τόσο στις πρόβες όσο και στην παράσταση. Είναι άνθρωπος με πολλή αγάπη μέσα της και αυτό φαίνεται και στις παραστάσεις της.
Η «Λούλου» θα λέγαμε ότι είναι μια προσωποποίηση της σεξουαλικότητας και του ερωτικού ενστίκτου. Καταφέρνει να χειραγωγεί άντρες και γυναίκες με τα πολλαπλά πρόσωπά της. Πιστεύετε ότι σήμερα υπάρχουν γυναίκες σαν τη «Λούλου»; Θεωρείτε ότι είναι επίκαιρο το συγκεκριμένο έργο; Αν ναι, ποια στοιχεία το καθιστούν επίκαιρο;
Θεωρώ πως το έργο είναι και θα είναι πάντα επίκαιρο γιατί μιλάει για τον άνθρωπο. Για την ανθρώπινη ψυχή. Η Λούλου έχει κάτι που κανείς ήρωας του έργου δεν έχει ξανασυναντήσει ποτέ σε άλλη γυναίκα.Είναι κάτι το ανεξήγητο, κάτι που βρίσκεται βαθιά μέσα της, όλοι επιθυμούν να το ανακαλύψουν και στο τέλος αυτή η επιθυμία τους, τους σκοτώνει. Για το αν πιστεύω πως υπάρχουν γυναίκες σαν τη Λούλου σήμερα, θα πω, πως ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τη μοναδικότητά του και επίσης θεωρώ πως δεν είναι θέμα φύλου. Υπάρχουν και γυναίκες και άντρες με τα χαρακτηριστικά της Λούλου. Όπως υπήρχαν και τότε και όπως θα υπάρχουν πάντα. Όλοι έχουμε μέσα μας στοιχεία της Λούλου. Είναι θέμα ενστίκτου. Είναι στη φύση μας.
Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στη παράσταση.
Στην παράσταση παίζω δύο ρόλους. Τον Σβαρτς που είναι ζωγράφος και τον Ροντρίγκο που είναι ακροβάτης . Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί ήρωες και έχουν διαφορετικά θέλω, διαφορετικά πιστεύω και διαφορετικούς τρόπους αφήγησης της ιστορίας. Αυτό που τους συνδέει στο έργο, είναι η επιθυμία τους για τη «Λούλου».
Με ποια κριτήρια επιλέγετε μια συνεργασία και πώς μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής μέσα σας;
Πριν από περίπου εφτά χρόνια, που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο δεν μου ήταν καθαρό τι ήταν αυτό που με ώθησε στο να το κάνω. Σήμερα όμως, συνειδητοποιώ πως το έκανα και το κάνω για να εξερευνήσω και για να καλύψω την ανάγκη που έχω στο να εξηγήσω αυτό που λέγεται «Άνθρωπος». Αυτή η εξερεύνηση διαρκείας, είναι που με συναρπάζει και με γοητεύει και που εξιτάρει την φαντασία μου και τη δημιουργικότητά μου και με εκτονώνει και καλύπτει την ατελείωτη περιέργειά μου και αποτελεί το ουσιαστικό μου κίνητρο στο να είμαι ηθοποιός. Γι’αυτό. Για να ανακαλύψω και να εξερευνήσω τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο απέναντι μου, τον άνθρωπο μέσα μου. Αυτό λοιπόν είναι και το κριτήριο στις συνεργασίες μου. Ο άνθρωπος. Είτε είναι ο άνθρωπος-σκηνοθέτης, είτε ο άνθρωπος-γράμματα στις σελίδες ενός θεατρικού έργου που εγώ καλούμαι να πω και να ζωντανέψω την ιστορία του, είτε είναι ο άνθρωπος-συντελεστής μιας παράστασης.
Ποια είναι τα θεατρικά σας όνειρα;
Αυτό που ονειρεύομαι και επιθυμώ είναι να έχω και στα επόμενα θεατρικά μου χρόνια, το ίδιο και περισσότερο πάθος και την ίδια και μεγαλύτερη αγάπη και τρέλα γι’ αυτό που κάνω.
Πότε είστε πραγματικά ευτυχισμένος;
Όταν ερωτεύομαι. Επίσης είμαι ευτυχισμένος και ευγνώμων που μπορώ να κάνω αυτό που κάνω και με τον τρόπο που το κάνω.
Αν σας ζητούσαν να γράψετε ένα σύνθημα σε έναν τοίχο, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν έχω ιδέα! Ίσως αυτό που έχει γράψει ο Μπέκετ:
«Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας.»
Τα προσεχή σας σχέδια;
Αυτή την περίοδο παίζω στην παράσταση «ΛΟΥΛΟΥ» του Φ. Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα», κάθε Τετάρτη στις 19:00 και Σάββατο και Κυριακή στις21:00.
Κάνω πρόβες για την παράσταση «Ορλάντο» της Β. Γουλφ που ανεβαίνει επίσης σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» από μέσα Φεβρουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη.
Και τέλος κάνω πρόβες για την παράσταση «Στρατηγική επιβίωσης No 4711» σε σκηνοθεσία Βίκυς Αδάμου που ανεβαίνει στις 27 Φεβρουαρίου, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων ,κάθε Σάββατο& Κυριακή.
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος, Νικολέττα Γιαννούλη(Φωτογραφίες από την παράσταση "ΛΟΥΛΟΥ")
