Κριτική της παράστασης Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις
«Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις
Παρακολούθησα την παράσταση «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Τσέζαρις Γκραουζίνις. Η πρωταγωνίστρια της παράστασης Έλλη Τρίγγου που ενσαρκώνει την Αντιγόνη, παρουσιάζεται ως ο ήρεμος χαρακτήρας που παρά το θρήνο της για τον αδελφό της Πολυνείκη προσπαθεί να ξεγελάσει την εξουσία, έχοντας το πλεονέκτημα της ηθικής της υπεροχής.
Από την άλλη ο Κρέοντας(Βασίλης Μπισμπίκης) παρουσιάζεται ως ο ηγέτης τύραννος, που στο τέλος της παράστασης φαίνεται ότι χάνει τη δύναμή του και μετανιώνει πικρά για τις πράξεις του, θρηνώντας πάνω από τα άψυχα κορμιά της νύφης του Αντιγόνης που τόσο πολύ πολέμησε μέχρι εσχάτων, επειδή ζητούσε το αυτονόητο, δηλαδή να κηδέψει τον αδελφό της, αλλά επίσης φαίνεται και ο πόνος του πατέρα που έχασε το γιο του Αίμων(Στρατής Χατζησταματίου).
Το έργο διαδραματίζεται την επόμενη ημέρα του τέλους του Εμφυλίου στη Θήβα, όπου οι προστάτες της πόλης γιορτάζουν τη νίκη τους. Ο νέος ηγεμόνας, ο Κρέοντας συμμετέχει στη γιορτή με στόχο να εδραιώσει τη κυριαρχία του και να εκφοβίσει τους συμπολίτες του με απειλές. «Γιορτάζει» και η Αντιγόνη μία γιορτή κατά βάσει της αντίστασης και της ανυπακοής απέναντι στην εξουσία και την τυραννία του Κρέοντα.
Ο Τειρεσίας(Χρήστος Σαπουντζής) που μιλάει τη γλώσσα της αλήθειας, παρουσιάζεται σαν το «Τρελό του Χωριού», ενώ ο Χορός είναι οι κάτοικοι που σχολιάζουν τα δρώμενα, η κίνηση τους σε μοτίβα του ζεϊμπέκικου που προσπαθούν να εκφράσουν το θρήνο, αλλά και τη χαρά με απλό λόγο υποβίβασε το νόημα του σοφόκλειου δράματος, αλλά και τους στίχους, μετατρέποντας τους σε κουβέντες καφενείου.
Οι ηθοποιοί: Ο Βασίλης Μπισμπίκης(Κρέων) παρουσιάζεται ως ο «νταής» ηγέτης, η Έλλη Τρίγγου(Αντιγόνη) εντυπωσίασε με την ερμηνεία της, ενώ η Ισμήνη(Δανάη Μιχαλάκη) αδικήθηκε λόγω της μικρής της παρουσίας στη παράσταση, εμποδίζοντας την να ξεδιπλώσει το υποκριτικό της ταλέντο. Ο Χρήστος Σαπουντζής(Τειρεσίας) καθήλωσε με την ερμηνεία του, όπως επίσης και ο Στρατής Χατζησταματίου(Αίμων),έκανε ένα πολλά υποσχόμενο θεατρικό ντεμπούτο, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου(Άγγελος) και ο Κώστας Κορωναίος(Φρουρός), αδικήθηκαν σκηνοθετικά, όπου παρουσιάζονται ως δύο αφελείς χαρακτήρες. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης ήταν δυνατός και ανθεκτικός και ανταποκρίθηκε απόλυτα στον ρόλο του κορυφαίου του χορού.
Εν κατακλείδι, σκηνογραφικά(Κέννυ Μακλέλλαν) το έργο και γενικότερα το στήσιμο πάνω στη σκηνή με τις πεταμένες καρέκλες και το τραπέζι τύπου τραμπάλα, μόνο σε Αρχαία Τραγωδία δε παρέπεμπε. Τέλος, όσον αφορά το ενδυματολογικό κομμάτι, ο Χορός ήταν ντυμένος με κοστούμια που σε παρέπεμπε σε μία σύγχρονη εποχή, παρά Αρχαία.
